Mądrość Syracha

Mądrość Syracha (inaczej Syracydesa) jest księgą deuterokaniczną zaliczaną do pism mądrościowych Starego Testamentu. Nie należy do kanonu Biblii Hebrajskiej, mimo że jak wskazują odkrycia z genizy kairskiej i Qumran, została napisana w języku hebrajskim. Protestanci uważają ją za apokryf. Tradycja łacińska nazwała ją „księgą kościelną”, czyli Eklezjastykiem.
Księga powstała ok. 180-170 r. przed Chr. Jej autor - Jezus syn Syracha - był nauczycielem Prawa obeznanym z tradycjami mądrościowymi.
Mądrość Syracha przedstawia obraz judaizmu i społeczeństwa żydowskiego w Palestynie w przededniu powstania Machabeuszy. Celem księgi jest nauczenie ludzi młodych sztuki właściwego życia i samokontroli. Promuje ona oszczędność, ciężką pracę, współczucie dla ubogich, uczciwość i niezależność. Ukazuje rodzaj praktycznej filozofii opartej na Prawie i historii ludu Bożego.

Mądrość Syracha.
Księga ta, zwana też Eklezjastykiem lub Księgą Eklezjastyka, wyróżnia się tym, że jest najdłuższym ze wszystkich apokryfów i jedynym, którego autor jest znany — był nim Jezus, syn Syracha z Jerozolimy. Wyjaśnia on, czym jest mądrość i jak z niej korzystać, by prowadzić szczęśliwe życie. Szczególnie mocno zaleca przestrzeganie Prawa. Podaje rady dotyczące stosunków międzyludzkich i wielu dziedzin życia codziennego, takich jak zachowanie przy stole, sny i podróże. W ostatniej części omawia ważne postaci z dziejów Izraela, kończąc na arcykapłanie Szymonie II.
Wbrew słowom Pawła z Rzymian 5:12-19, obciążającym Adama odpowiedzialnością za grzech, Mądrość Syracha powiada: „To przez kobietę grzech się pojawił, to za jej sprawą wszyscy umieramy” (25:24, BWP [por. 25:33, Wk]). Autor zdolny jest znieść „każdą przewrotność, ale nie przewrotność niewiasty” (25:13, BWP [por. 25:19, Wk]).
Księgę napisano pierwotnie po hebrajsku na początku II w. p.n.e. Jej fragmenty cytuje żydowski Talmud.