Księga proroka Jeremiasza

Księga Jeremiasza jest drugą wielką księgą prorocką. Kanon Biblii Hebrajskiej umieszcza ją w zbiorze Proroków Późniejszych. Prorok Jeremiasz (hebr. Jirmejahu – Jahwe niech podniesie) żył w VII/VI w. przed Chr. w Judzie. Przemawiał do narodu w imieniu Boga w formie ustnej, pisemnej i za pośrednictwem czynności symbolicznych. Przyczynił się do reformy Jozjasza.
Zalążek księgi stanowiły groźby wypowiedziane przez Jeremiasza (zniszczone przez Jojakima, a następnie odtworzone i rozbudowane) przed 605 r. przed Chr. Po upadku Jerozolimy dołączono do nich mowy. Ostatni etap tworzenia księgi nastąpił w okresie perskim (IV w. przed Chr.), kiedy dokonano rewizji, wzbogacenia i uaktualnienia tekstu. Fragmenty księgi odnaleziono w grotach Qumran.
Księga dzieli się na trzy części. Pierwsza zawiera zapowiedź nieszczęść mających spotkać naród, króla, kapłanów i proroków odstępujących od Przymierza, druga – proroctwa dotyczące zbawienia narodu i Nowego Przymierza, a trzecia – groźby przeciw Egiptowi, Babilonii, Moabowi, Edomowi, Filistynom i innym wrogom Judy. Księgę kończy dodatek historyczny opisujący oblężenie i ostateczny upadek Jerozolimy (587 r. przed Chr.).