Księga Mądrości

Księga Mądrości w Starym Testamencie jest zaliczana do ksiąg dydaktycznych. Jest pismem deuterokanonicznym. Nie ma jej w Biblii Hebrajskiej, a przez protestantów uważana jest za apokryf. W dawnych tłumaczeniach łacińskich i w Septuagincie nosi nazwę Mądrości Salomona.
Mimo że księga została napisana w języku greckim, wyraża myśl hebrajską. Cechy językowe wskazują, że powstała w II/I w. przed Chr. Jej autorem był zapewne zhellenizowany Żyd.
Księga Mądrości jest dziełem apologetycznym ostro przeciwstawiającym się bałwochwalstwu. Jest pochwałą mądrości. Dzieli się na trzy części. Pierwsza jest poświęcona mądrości ludzkiej prowadzącej człowieka drogą sprawiedliwości do Boga. Druga omawia mądrość królów sprawujących rządy roztropnie i sprawiedliwie. Trzecia mówi o roli mądrości Bożej (przybierającej cechy osobowe) w stworzeniu świata oraz w historii zbawczej Izraela. Księga Mądrości zajmuje się również problemem cierpienia oraz nagrody i kary, które to kwestie ostatecznie rozwiązują się w szczęśliwości wiecznej.

Księga Mądrości. Jest to rozprawa ukazująca korzyści płynące z szukania mądrości Bożej, którą przedstawiono w postaci niebiańskiej niewiasty. Do tekstu włączono też modlitwę Salomona o mądrość. Część końcowa przypomina wydarzenia historyczne od Adama do podboju Kanaanu, zwracając uwagę na przykłady dobroczynnych skutków mądrości oraz nieszczęść wynikających z jej braku. Zdecydowanie potępiono także kult wizerunków.
Choć w księdze tej nie wymieniono imiennie Salomona, niektóre wersety właśnie jego przedstawiają jako autora (Mądrości 9:7, 8, 12). Ale przytoczono również fragmenty ksiąg biblijnych spisanych setki lat po jego śmierci (ok. 998 p.n.e.), i to według greckiej Septuaginty, którą zaczęto tłumaczyć ok. 280 r. p.n.e. Jak się przypuszcza, księgę tę napisał w połowie I w. p.n.e. jakiś egipski Żyd z Aleksandrii.
Pisarz jest pod widocznym wpływem filozofii greckiej. Używa terminologii platońskiej na poparcie nauki o nieśmiertelności duszy ludzkiej (Mądrości 2:23; 3:2, 4). Wprowadza też inne pogańskie poglądy, takie jak preegzystencja duszy ludzkiej oraz opinia, że ciało jest dla niej obciążeniem, przeszkodą (8:19, 20; 9:15). Opis wypadków historycznych od Adama do Mojżesza upiększa licznymi zmyślonymi szczegółami, częstokroć odbiegającymi od relacji kanonicznej.
Wprawdzie autorzy niektórych dzieł usiłują wykazać pewne analogie między fragmentami tego apokryfu a późniejszymi księgami Chrześcijańskich Pism Greckich, ale podobieństwa są na ogół powierzchowne, tam zaś, gdzie wydają się nieco wyraźniejsze, bynajmniej nie dowodzą, że pisarze chrześcijańscy czerpali z owego utworu, lecz że tak jak jego autor sięgali do kanonicznych Pism Hebrajskich.