Księga Malachiasza

Księga Malachiasza jest ostatnią księgą proroków mniejszych i jednocześnie ostatnią księgą Starego Testamentu. W Biblii Hebrajskiej wchodzi w skład Księgi Dwunastu. Księga nosi imię proroka Malachiasza (hebr. poseł Jahwe); niektórzy uważają, że nie jest to imię własne, lecz po prostu określenie proroka jako posła.
Księgę datuje się na początek okresu perskiego (VI/V w. przed Chr.). Prorok ostro krytykuje zachowanie i postawę kapłanów i ludu. Kapłanom zarzuca lekceważenie Boga przez składanie skażonych ofiar, a ludowi zwątpienie w Bożą sprawiedliwość i złe postępowanie wobec siebie nawzajem. Dzięki Przymierzu Izraelici stali się braćmi – synami jednego Boga, tak też powinni traktować jeden drugiego. Księga krytykuje małżeństwa mieszane ze względu na niebezpieczeństwo czczenia bóstw narodów ościennych. Odpowiedzią na wykroczenia społeczeństwa ma być przybycie Anioła Przymierza, który przygotuje ludzi na Sąd Ostateczny. Zapowiedź sprawiedliwego sądu to przestroga i zachęta do nawrócenia zarówno dla żyjących w małżeństwach mieszanych, jak i dla uprawiających czary, krzywoprzysięzców, lichwiarzy i wyzyskiwaczy.