Księga Aggeusza

Księga Aggeusza to dziesiąta księga należąca do zbioru proroków mniejszych (jest jedną z najkrótszych ksiąg Starego Testamentu: 2 rozdziały, 38 wierszy). W Biblii Hebrajskiej jest częścią Księgi Dwunastu. Prorok Aggeusz (hebr. urodzony w święto), od którego imienia księga wzięła nazwę, działał w Jerozolimie ok. 520 r. przed Chr.
Została spisana po zakończeniu działalności proroka (VI/V w. przed Chr.) przez anonimowego redaktora z jego otoczenia.
Księga Aggeusza nawołuje wracających z wygnania babilońskiego Żydów do odbudowy świątyni. Klęski i niepowodzenia nękające kraj prorok tłumaczy karą za opieszałość Izraelitów w odbudowie Domu Bożego. Obok troski o świątynię Księga Aggeusza ukazuje prawdę o Bogu jako najgodniejszym czci opiekunie Izraela i wszechmocnym Panu świata. Z odbudową świątyni łączy się początek ery mesjańskiej i suwerennego panowania Jahwe nad całym światem. Dawne obietnice koncentrują się na osobie Zorobabela, który jest uważany za szczególnego wybrańca Jahwe.