Dzieje Apostolskie

Dzieje Apostolskie są piątą księgą Nowego Testamentu. Początkowo stanowiły jedno dzieło razem z Ewangelią Łukasza, dlatego też tytuł księgi ma charakter wtórny i nie sięga czasów jej powstania.
Najstarsza tradycja sięgająca II w., z fragmentem tekstu Muratoriego na czele, jednomyślnie przyznaje autorstwo Dziejów św. Łukaszowi. Czas napisania określa się w zależności od przyjmowanej daty powstania trzeciej Ewangelii. Wielu egzegetów uważa, że były to lata 80-90.
Dzieje Apostolskie opisują szerzenie się nauki Jezusa Chrystusa (Ewangelii) po zesłaniu Ducha Świętego, począwszy od Jerozolimy, przez Samarię i Grecję, aż po Rzym. Łukasz rozpoczął Dzieje od wydarzenia, którego opis kończy jego pierwszą księgę, czyli od wniebowstąpienia. Począwszy od zesłania Ducha Świętego, ukazał rozwój pierwotnego Kościoła w Jerozolimie (pierwsze wystąpienia i uzdrowienia dokonane przez Piotra, sprzeciw Sanhedrynu, śmierć pierwszego męczennika – Szczepana), a dalej na skutek prześladowań – w Judei i Samarii (działalność Piotra, spotkanie Filipa z dworzaninem królowej Kandaki, ochrzczenie pierwszego poganina, dzieje gminy w Antiochii Syryjskiej). Dalej następują opisy trzech podróży misyjnych św. Pawła, poprzedzone historią jego nawrócenia pod Damaszkiem. Łukasz wplótł w nie relację o Soborze Jerozolimskim. Księgę kończy historia uwięzienia, kolejnych procesów i odwołania się św. Pawła do sądu cezara.

Gość

jaĹ pisze:1928 r., Rzymska Kongregacja ds. DuchowieĹstwa: Przypominamy, Ĺźe strf3j nie moĹźe byÄ nazwany pzwizroytym, jeĹli posiada dekolt wiÄkszy niĹź szerokoĹÄ dwf3ch palcf3w mierzÄc od szyi, jeĹli nie zakrywa ramion co najmniej do Ĺokci i nie siÄga przynajmniej trochÄ poniĹźej kolan. Ponadto niedopuszczalne jest odzieĹź z materiaĹf3w przeĹşroczystych oraz rajstopy w kolorze cielistym, sugerujÄcym, Ĺźe nogi sÄ nagie .w roku 1921, PapieĹź Benedykt XV pisaĹ: Pod tym wzglÄdem nie moĹźemy doĹÄ silnie wyraziÄ Naszego ubolewania nad zaĹlepieniem tak wielu niewiast rf3Ĺźnego wieku i stanu, ktf3re odurzone chÄciÄ podobania siÄ, nie zdajÄ sobie zupeĹnie sprawy, Ĺźe ich bezwstydne ubiory nie tylko budzÄ wstrÄt u kaĹźdego szlachetniejszego czĹowieka, ale ponadto obraĹźajÄ Boga. Nie doĹÄ bowiem, Ĺźe w takich strojach, przed ktf3rymi wiele z nich dawniej ze wstrÄtem by siÄ odwracaĹo, jako zbyt przeciwnych skromnoĹci chrzeĹcijaĹskiej, pokazujÄ siÄ publicznie, lecz nie boja siÄ tak ubrane wstÄpowaÄ w progi ĹwiÄtyĹ i braÄ udziaĹu w naboĹźeĹstwach, a nawet przystÄpowaÄ do Uczty Eucharystycznej i w ten sposf3b rozsiewaÄ ohydne podniety zmysĹowe tam, gdzie przyjmuje siÄ Boskiego Twf3rcÄ czystoĹci.