Ewangelia Marka

Ewangelia Marka jest drugą i najkrótszą Ewangelią kanoniczną, jedną z trzech synoptycznych. Tradycja wywodząca się od Papiasza przypisuje jej autorstwo św. Markowi, który towarzyszył św. Pawłowi w jego pierwszej podróży misyjnej, a później był ze św. Piotrem w Rzymie.
Powszechnie uważa się, że powstała w języku greckim przed 70 r. (świadczy o tym brak wzmianki mówiącej wprost o zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej). Według Klemensa Aleksandryjskiego (ok. 140-216 r.) miejscem jej napisania był Rzym.
Ewangelista adresował swoje dzieło do poganochrześcijan zamieszkujących obszar Cesarstwa Rzymskiego, w celu podniesienia ich na duchu w czasie prześladowań. Centrum jego zainteresowania jest osoba i dzieło Jezusa, Syna Bożego. W Ewangelii Marka nie ma opisu dzieciństwa Jezusa. Początek stanowi wystąpienie Jana Chrzciciela oraz chrzest Jezusa w Jordanie. Dalej następują opisy działalności w Galilei (nauczanie, cuda potwierdzające boskość Jezusa, przypowieści o królestwie Bożym, przygotowywanie uczniów). Punktem kulminacyjnym dzieła jest wyznanie Piotra pod Cezareą Filipową, po którym następują opisy wydarzeń poza Galileą i w drodze do Jerozolimy (spotkanie z Syrofenicjanką, trzy zapowiedzi męki, opis przemienienia, pouczenia o ubóstwie i służeniu bliźnim). Bardzo dużo miejsca poświęcił Marek wydarzeniom związanym z męką, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa. Ewangelia kończy się wzmianką o wniebowstąpieniu.